Full time annelik zamanı geldi...

Daha önceki yazılarımda paylaştığım üzere çalışan anne olmak "maalesef" her zaman kolay olmuyor. Bir yandan kariyer sahibi olup işinizi layıkıyla yapmaya çalışmak bir yandan acaba evime ve çocuklarıma yetebiliyor muyum kaygısı hem fiziksel olarak hem de manevi olarak oldukça yorucu olabiliyor. Kendi adıma 16 yıllık çalışma hayatım ve evim arasında bir seçim yapma ihtiyacı hissettim, çünkü kendimi tanıyordum, işimi de oldukça severek ve tutkulu bir şekilde yapma arzum evdeki sorumluluklarıma zaman ayırmamı bazen mümkün kılmıyordu ve farklı bir dünyayı da deneyimlemek isteğim, yaşımın da 40'a gelmesi sebebiyle, daha baskın hale gelmişti.

Ağustos ayına girdiğimiz şu günlerde evdeki hayatımın 8. ayını tamamlamak üzereyim, nasıl hızla geçtiğini anlatamam. Elbette ilk zamanlarda bir boşluk hissi olmuştu ve arada da acaba hata mı yaptım duygusu içimde bir burukluk oluşturmadı değil. Ancak her ne olursa olsun çocuklarım durumdan çok memnun ve mutlular, hal böyle olunca ben de mutluyum.

Her zaman kadınların iş hayatının bir parçası olması ve kendi ayaklarının üzerinde sağlam bir şekilde yer alması gerektiğini düşünenlerdenim, ancak ülkemizde ve ne yazık ki bir çok diğer capitalist sistemde yönetilen ülkede olduğu gibi, kadınlar açısından ve dolayısıyla çocukları açısından da sürdürmesi hiç kolay olmayan bir durum olduğu gerçektir. Nispeten sosyal devlet yapısının benimsendiği daha gelişmiş ülkelerde (o anlayış ve kültürle yoğurulmuş firma ve yöneticilerle) çalışma saatleri ve diğer yan haklar sayesinde aile-iş hayatı dengesi sağlanabilmektedir. Çünkü yaşam kadın ve erkeğin de işine odaklanabilmesi için kurgulanmıştır. Çocuğunu evinin yakınında (çoğunlukla yürüme mesafesinde) devlet okuluna bırakıp, hasta olduğunda evden bağlanıp çalışarak, çok küçük ise iş yerine ait kreşte veya bu iş için iş yerinin ona sağladığı fon ile özel bir kreşten yardım alarak devam edebilmektedir. Ancak bizim durumumuzda bir çoğumuz çocukları doğduğu andan itibaren özel, çok özel ve çok çok özel kurumlardan ve çokça para harcayarak bile hep bir diken üstüne bu süreci geçirmek zorunda kalmaktadır. Çocuğunuzu muhtemelen özel hastanede doğurup, yine özel kreşlerden (ki saat olarak bir çoğu sizin işteki çalışma saatinizle uyuşmayacaktır) yardım almaya çalışıp, veya bir çoğumuzun yaptığı gibi evde özel bakım hizmeti almaya çalışarak- yaklaşık çocuğunuzun 10 yılında- kazandığınız tüm geliri tabiri caiz ise saçarak atlatmaya çalışıyoruz. Ve maalesef ne işte tam olarak yer alabiliyorsunuz ne evde, dolayısıyla ne siz mutlu ne de çocuğunuz. Elbette bu tablo herkes için geçerli değildir ancak etrafımda ve kendi deneyimimden de gördüğüm kadarıyla bir çok anne bu sorunu yaşamaya devam etmektedir. Benimle aynı hisleri yaşayan bir çok kadının maddi nedenlerle içinde bulundukları durumu sürdürmeye devam etmek zorunda olduklarını biliyorum. Bu seçimi yaparken riskler aldığımın ve bazı şeylerden vazgeçmek zorunda olduğumu da biliyordum. Hayatımı etkileyecek tüm kararlarda yaptığım gibi artılar ve eksiler diye düşündüğümde, eksiler tarafında yer alan liste olmadan yaşayabilir miyim diye kendime sorduğumda, yanıtım "Evet buna değer" oldu.

Karamsar değilim evde kalan anne üretmez ve daha pasif bir hayat geçirecek bakış açısında hiç değilim. Yeni dünya düzeni artık kurumsal hayatın içinde olmadığınız iş imkanları da sunuyor. Elbette kurulu bir sistemin parçası olmak her zaman daha güvenli olacaktır ama o sistemin de bir türlü parçası olmayı sürdüremiyorsanız o zaman gelsin yeni maceralar.

Hayatımın bu yeni kısmında artık blog'um sadece ikizler ve çocuklarla yaşadığım konulardan ibaret olmayacak sizlerle kendi deneyimlerim ve içimden geçenleri de paylaşmaya devam edeceğim ve ne mutlu ki artık sadece vaktim olduğunda değil her hafta yeni bir yazı ve konuyu paylaşacağım.. Görüşmek üzere...